Ég elska þig Heineken!

Ég er alveg að verða vitlaus. Ekki bara á einhverjum einum hlut heldur nánast öllu.
Í fyrsta lagi er ég komin með myglubletti á viðbjóðslegu lærdómsbuxurnar mínar og með krónískan hausverk vegna stjórnsýsluvandamála (eða ostapoppsofáts). Í öðru lagi er svo stutt í próflok að ég get ekki setið kyrr við námið sem veldur því að ég þarf að sitja lengur við námið að lokum. Á morgun er svo kvöldið fyrir próf sem er ekki í uppáhaldi hjá mér. Það kvöld stunda ég að fletta hratt í gegnum námsefnið í leit að heilögum sannleik og ótrúlegum hugljómunum með hjartað á leið út úr brjóstkassanum. Í þriðja lagi er Jens að kvelja mig með því að fela afmælisgjöfina frá sér til mín efst í fataskápnum og hefur ekki fengist til að gefa neitt upp um hana nema það að hún sé keypt í Ástralíu og hún sé í 10 hlutum. Gjöfin verður afhent á föstudaginn og ég get ekki hætt að hugsa um hana. Æiiii.

Ég mundi allt í einu eftir því að þegar ég var yngri fannst mér Leonardo Dicaprio yndislegasti maður jarðar (fyrir utan prince William auðvitað). Ég býst við að fleiri hafi upplifað sömu tilfinningar í garð þessa núverandi dópfitupoka. Ég hef ekki séð Rómeó og Júlíu síðan ást mín dvínaði. Hún er stórkostleg í minningunni en er sennilega svona rétt bærileg núna.
Það var reyndar ekki mikið að marka karlasmekk minn á yngri árum og til dæmis má nefna að þegar ég var enn minni varð ég ástfangin af fertugum hótelskemmtikrafti á Mallorca sem hét Heinkel en ég hélt að héti Heineken. Ég tók þúsundir mynda af honum og foreldrar mínir höfðu miklar áhyggjur af mér. Sú ást var ekki gagnkvæm sem betur fer fyrir sakleysi mitt og framtíð. Ahhh ljúfar minningar. Allt annað með mig núna sko. Nú vel ég bara virta verkfræðinga og einstaka stjórnmálamenn.. og Jens auðvitað.

Hvað segiði.. síðasta færslan sem fjallar um próf og ostapopp í bili?