Tíminn er svo skrýtið fyrirbæri..

Mér finnst hann líða alltof hægt og vera eilíflega langt í próflok en á sama tíma finnst mér ég hafa of lítinn tíma til að lesa fyrir prófið.

Ég er óvenjustressuð fyrir þessi próf. Sennilega vegna þess að ég er nánast að frumlesa allt efnið og þetta var meira en ég hélt.. en það hefur nú gerst áður í mínu námi *hóst* og það án þess að stressa frumu.

Hvað er maður samt í alvöru að hafa áhyggjur af prófum. Ég býst við að mikið af ungu fólki um allan heim myndu gjarnan vilja þær áhyggjur. Fá að mennta sig.

Það er hægt að hafa áhyggjur af svo alvarlegum hlutum. Hjón sem ég kannast við sitja í þessum skrifuðu orðum við sjúkrabeð dóttur sinnar sem er með lífshættulegan sjúkdóm. Og ég er með hnút í maganum yfir einhverju prófi. Mér líður kjánalega.

Svona er maður bara. Þó að ég viti að margir í þessum heimi séu að gráta börnin sín, svelta heilu hungri og glíma við aðstæður sem ég get ekki einu sinni ímyndað mér.. þá næ ég samt ekki að gera vandamálið mitt eins lítið og það raunverulega er.
Ekki misskilja mig.. ég veit alveg að það er gott að hafa smá stress í sér fyrir próf en ég er að tala um að mikla fyrir sér hlut sem er ekki vandamál.

Við erum svo lítil..
Litlu vandamálin okkar eru örsmá og merkingarlaus.
Ég vona að einhver skilji um hvað ég er að tala.
Ég held að ég fari bara að fá mér ostapopp og kristal+.