Ný bók frá Túrkmenbashi

tekið af mbl.is
Dagskrá ríkissjónvarps Túrkmenistans var rofin í gær til að forseti landsins, Saparmurat Niyazov, gæti lesið ljóð sín í beinni útsendingu.
Forsetinn las 40 ljóð sem birt eru í nýrri bók hans. Líkt og þrjár fyrri ljóðabækur höfundar verður sú fjórða skyldulesning í framhaldsskólum. Hið sama á við þekktasta ritverk hans „Rukhnama“, sem fjallar um rétta breytni. Forsetinn er jafnan nefndur „Túrkmenbashi“, sem þýðir „Faðir allra Túrkmena“. Í júní var efnt til alþjóðlegrar ráðstefnu í höfuðborginni, Ashgabat, sem bar yfirskriftina: „Eilífur mikilfengleiki Saparmurat Túrkmenbashi - Forseti gullaldar Túrkmena.“
...
Mér finnst Turkmenbashi alltaf jafn æðislegur.. Ég minnist þess þegar að hann fékk áhuga á tennis og reistir voru tennisvellir hvar sem þeim mátti koma fyrir í Túrkmenistan og þegar hann lét gera stóra styttu af sjálfum sér úr skíragulli sem stendur á helsta torgi höfuðborgarinnar Ashgabat á snúningspalli. Svo eru auðvitað hálfgerðar helgimyndir af manninum út um allt! Hann er sannkallaður faðir allra Túrkmena.
"Þessi útsending er rofin vegna mikilvægra ástæðna.. Ólafur Ragnar Grímsson mun nú lesa nokkur ljóð sem hann var að semja"
Mér dettur helst í hug hversu vel höfuði Davíðs Oddssonar væri komið fyrir á spjóti ef grísinn hefði svona Turkmenbashi-völd.
og svo ég vitni í goðið sjálft:
"I´m personally against seeing my pictures and statues in the streets but that´s what the people want"
- Saparmurat Niyazov, forseti Túrkmeninstan
Það er stelpa ein með mér í lögfræði sem situr 2 röðum fyrir aftan mig og lítur mjög sakleysislega út með liðað hár, gleraugu og almennt frekar eðlileg. En það er hún sko alls ekki! Hún byrjaði rólega, spurði kennarann einhvers öðru hverju og hlustaði annars bara á hann með miklum áhuga. Svo fór hún smám saman að fjölga spurningunum og að ganga upp að kennaranum í frímínútum til þess að spyrja einhvers nánar. Staðan í dag 2 og hálfri viku frá fyrsta tíma er hræðileg! Þessi beygla þegir aldrei!ALDREI!! Ef kennarinn spyr salinn að einhverju þá öskrar hún svarið að honum af fullum krafti til þess að vera örugglega fyrst með svarið og ekki líður meira en mínúta á milli hennar heimskulegu, óþarfa spurninga! Þetta eru ekki venjulegar spurningar manneskju sem vill virkilega fá að vita eitthvað sem hún ekki skilur heldur eru þessar spurningar hennar til þess að allir viti hvað hún sé æðisleg, gáfuð og stórkostleg! (Sem henni hefur greinilega tekist að sannfæra mig um..) T.d. ef að kennarinn er að tala um að í einstaka tilvikum sé hugsað hvað hinn almenni maður hefði gert og það talið rétt, þá heyrist andartaki síðar nagandi röddu "Svona eins og gert er í skaðabótarétti með Bonus Patrus familias??" (e-ð sem við lærum mun síðar) og það fer hörmungarhrollur um salinn. Svona spurningar koma stanslaust allan tímann aftur og aftur og aftur og það eru allir að verða geðveikir. Verst er samt þegar að einhver annar dirfist að spyrja kennarann að einhverju! Hún lætur sér það lynda á meðan spurningarnar eru á réttri leið (að hennar mati sem er ,þrátt fyrir hennar fullvissu um eigið ágæti, alls ekki alltaf rétt) en eins og t.d. í síðustu viku þegar ein stelpan spurði hvort þetta væri svona þegar eitthvað væri svona.. nenni ekki að finna dæmi.. þá heyrðist enn einu sinni þessi nagandi rödd sem við þekkjum svo vel segja. "ohh.. nei nei nei nei..." á meðan að hin stelpan var að tala!
Ég hef áður skrifað um hundinn minn hana Perlu.. Ég sagði frá því þegar hún stökk bæði hálfblind og gigtveik fram af kletti í Heiðmörk til að ná í önd sem var á svamli í vatninu fyrir neðan.. Þá nennti ég reyndar ekki að segja ykkur hvað gerðist eftir það en það fór allt vel miðað við aðstæður. Hún auðvitað sá ekkert hvar hún var og synti í hringi í nokkrar mínútur þar til við Jens komum og öskruðum, flautuðum og klöppuðum (hún er hálfheyrnarlaus orðin líka greyið) í átt að henni svo hún áttaði sig á hvert hún ætti að fara og að lokum kom hún til okkar og uppúr.. frekar ánægð með dagsverkið.
Það versta sem Perla lenti í var samt sumarið 2000 að mig minnnir þegar við öll stórfjölskyldan vorum að veiða í Blöndu. Þeir sem hafa séð hylina í þeirri á vita hversu óhugnaleg hún getur verið með sína háu kletta og hvítfyssandi strauminn. Perla var semsagt með okkur eins og vanalega í þessari veiði og var bara að vagga um á bökkunum með hinum gamalmennunum í fjölskyldunni. Þá var hún komin með mikla gigt. Allt í einu tekur hún eftir því að pabbi er kominn yfir á hinn bakkann að veiða. Hún fer fram á brúnina til þess að skoða málið og við vitum ekki alveg hvað gerðist annað en það að allt í einu er hún komin ofaní hvínandi hringstrauminn í hylnum fyrir neðan að berjast fyrir lífi sínu. Við fengum öll áfall og hlupum um bakkana og vissum ekkert hvað við áttum að gera því 5 metra hnífbrattir klettar voru fyrir ofan ánna. Perla synti og synti en ekkert gekk og að lokum fór hún að fara meira og meira ofan í vatnið og það var vægast sagt hræðilegt að horfa upp á hundinn sinn bókstaflega að drukkna fyrir framan sig, ylfrandi og fnæsandi og geta ekkert gert. Að lokum ákvað ég að ég gæti þetta ekki ég færi ofaní en var stöðvuð því auðvitað hefði ég bara farið að fljóta þarna um líka. Allir voru farnir að öskra á hvern annan og enginn vissi hvað væri hægt að gera. Þá var hún farin að fljóta í hringi þarna í hylnum og kom ekkert lengur upp til að anda. Þá fékk pabbi nóg og náði í veiðistöng. Hann klifraði eins nálægt og mögulegt var og kastaði þá spúninum yfir Perlu svo hann kræktist í bakinu á henni. Þá var hún orðin alveg meðvitundarlaus þannig að það kom ekki að sök. Hann reyndi að mjaka henni út úr straumnum og það tókst eftir 2 tilraunir og hundurinn okkar sökk ofaní ána og fór niður með henni. En pabbi hafði skipulagt þetta og á hinum bakkanum var vinur pabba og veiðifélagi komin á harðasprett niður eftir ánni. Svona km neðar stökk hann svo niður í ánna og festi sig með því að setja háf (notaður til að ná upp fiskum) á klett í ánni. Svo greip hann Perlu í annan háf þegar hún flaut framhjá. Hinir kallarnir í fjölskyldunni komu til aðstoðar og brátt voru bæði hetjan og Perla komin upp á bakkann. Fyrst lá hún bara þarna alveg í 2 mínútur og ég man ég fann vonleysið stinga mig í hjartað.. svo allt í einu fór hún að hósta upp úr sér vatni og það engu smá og þeegar ég var loksins komin yfir á hinn bakkann (það tók korter að keyra þangað og það var eina leiðin) var hún orðin stálhress. Hún er ótrúleg hún Perla og mér þykir svo vænt um hana og allt hennar vesen.
